Vështrim.
Sapo e mbarova së lexuari romanin “Unë e përdhunuara…”, e autores dhe gazetares së njohur Ramize Murtezi Shala. Ky roman që brenda kopertinavee trajton një temë dhimbëse, që gjatë leximit të bën të lotosh, për ngjarjet e fundit të luftës në Kosovë, ku përpos dëbimeve, masakrave të popullatës së pambrojtur, ushtarët dhe paramilitarët serbë dhunuan shumë gra, të të gjitha moshave, përfshirë edhe fëmijë të mitur. Këto skena trishtuese dhe rrëfimet e grave të dhunuara në forma nga më të ndryshme si dhe vogëlushja Jeta, japin qartë fizionominë e atyre bishave të egra, të cilët i bënë këto veprime shtazarake, të cilat asnjë ushtri tjetër nuk do t’i kishte bërë. Romani përfshin këto ngjarje rrënqethëse të luftës dhe pasojat e traumat që ua kishte lënë të mbijetuarave, të cilat si të thuash janë shkëputur me të mirat e kësaj bote, me lirinë e shumëpritur dhe të paguar shumë shtrenjtë, por ato janë të lidhura me tmerrin e përjetuar sot e 18 vite më parë dhe jetën e jetojnë të qetë vetëm nëse marrin qetësues.Ngjarjet e romanit janë reale, por autorja personazhet i ka futur brenda tekstit prozaik, duke ua ndarë rolet dhe rrëfimet e tyre të ngjara atë kohë të pakohë.Për të shkruar një roman të tillë, të këtij karakteri, duhet pasur guxim shpirtëror, dhimbje dhe kondicion, sepse mbushesh me ankth, mërzi, dhembje dhe pika lotësh, prandaj duhet përshëndetur kjo iniciativë dhe ky guxim i autores për t’i qitur në pah të gjitha ato përdhunime të cilat janë bërë në Kosovë, të shkruara artisitikisht brenda një romani. Përpos jetës jo të qetë (me qetësues) të protagonistes së romanit dhe të vjazës së saj Dritës, të cilat kishin parë tmerrin me vdekjen e vajzës së vogël Jetës, autorja dhembshurisht paraqet lidhjen e mërzisë së madhe për Jetën, vizitës së Dritës te varri i motrës së saj Jeta dhe mbyllja e nënës me të bijën e saj në banesë, deri te vendosmëria për të shkuar tek “Qendra për rehabilitimin e të mbijetuarve të torturës” dhe dëgjimi i rrëfimeve të grave të tjera të përdhunuara, secila në formën e vet, ku mandej shihet një lehtësim i lehtë shpirtëror e deri tek përfundimi i romanit kur protagonistje flet para kamerës televizive pa ndryshim të fytyrës dhe të zërit, duke thënë “Nëse në jetën time për mua do të ketë një luftë, tash e tutje do të jetë vetëm një: t’i gjejë ata që ma shkatërruan jetën mua , vajzës sime Dritës, ndërsa jetën time të vogël e mbytën kafshërisht. Ata do t’i ndjek sa të jem gjallë dhe kjo do të jetë arsyeja për të jetuar më tutje”.Ky libër i autores Ramize Murtezi Shala, përpos ndërtimit të mirë të skeletit romanit dhe mbarështrimit bukur të mirë të ngjarjeve që e përthekojnë strukturën e këtij libri, shoqërohet me një vlerë të begatshme artistike. Ky roman me këtë gjetje motivuese është një rikujtesë për gjeneratat e ardhshme dhe një thirrje për botën demokratike që t’i dënojë këto tortura e përdhunime që u janë bërë femrave tona gjatë luftës, e në të cilat rrëfime e ngjarje të vërteta është shkruar ky libër. Ky libër duhet të lexohet e të rilexohet për shumë herë, në mënyrë që mos të harrohen këto skena të përjetuara nga gratë, nënat e motrat tona gjatë luftës së egër që kanë bërë ushtarët dhe paramilitarët serbë.
Bilall Maliqi
No Comment